W wyidealizowanym (moim) świecie, po pracy ruszał bym do kobiety, która czekała by na mnie uśmiechnięta, całuśna, czekająca na pieszczoty i spontaniczna. Nie grała by takiej roli, tyko naprawdę była by dla mnie kochanką na tą godzinę, może trochę dłużej kilka razy w miesiącu. Podobała by mi się fizycznie ze swoimi rubensowskimi, pełnymi kształtami, częstowała kawą, herbatą, może ciasteczkiem...taka idylla. Nigdy nie miała by pretensji, że bywam za rzadko, za krótko, po prostu sprawiały by jej takie spotkania przyjemność. Przyjemność fizyczną i intelektualną... mielibyśmy o czym porozmawiać, pośmiać się...z biegiem czasu może powspominać?!? Ja ze swojej strony rewanżował bym się namiętnością, uwielbieniem i wspierał bym ją materialnie tak, żeby jej sprawić przyjemność a siebie nie zrujnować
